Fot. archiwum „Expressu” Tak prezentowała się centralna część frontonu nowego budynku Łaźni Miejskiej na Szwederowie, wkrótce po jej otwarciu w listopadzie 1928 r.
15 listopada 1928 roku u zbiegu ulic Orlej i ks. Skorupki, na wolnym placu wzniesiono pierwszą w Bydgoszczy publiczną łaźnię dla mieszkańców.
Dla mieszkańców zatłoczonego Śródmieścia, jak i tradycyjnie ubogiego, bo robotniczego Szwederowa, było to wielkie wydarzenie. Większość bydgoskich kamienic w okresie międzywojennym nie posiadała w ogóle łazienek, poziom higieny był więc niski. Łaźnia miała służyć zdecydowanej poprawie tego stanu.
Panowie i panie osobno
- W naszym domu przy ul. Stromej toaletę, typową sławojkę, mieliśmy wspólną dla wszystkich lokatorów, na podwórku - wspomina Aleksandra Szymańska. - Kąpaliśmy się raz na miesiąc. Mama grzała w wielkich garach wodę, wlewało się ją do blaszanej balii i wszyscy członkowie rodziny po kolei myli się w tej samej wodzie.
w dalszej części artykułu:
- Łaźnia miejska - z czego mogli korzystać bydgoszczanie?
- Ile kosztowała kąpiel, a ile prysznic?
- Kiedy zlikwidwano łaźnię, jak długo funkcjonowała ona w mieście?
Jeżeli chcesz przeczytać ten artykuł, wykup dostęp.
-
Prenumerata cyfrowa
Czytaj ten i wszystkie artykuły w ramach prenumeraty już od 3,69 zł dziennie.
już od
3,69 ZŁ /dzień