Dionizy Piątkowski: Publiczność zawierzyła Erze Jazzu

Marek Zaradniak

Z Dionizym Piątkowskim, animatorem Ery Jazzu rozmawiamy o kondycji i przyszłości tego festiwalu oraz o jego wiosennej edycji.

Era Jazzu powróciła do Poznania prawie cztery lata temu. Czy już okrzepła?
Myślę, że się nawet mocno rozwinęła. Zastaliśmy dość ciekawą sytuację, jeśli chodzi o jazz. Było go niby dużo, ale nie było takiego jazzu z przytupem. jazzu światowego. Brakowało autentycznych gwiazd albo takich gwiazd, które wymagały pokazania w Polsce. Dzisiaj Era Jazzu jest mocną marką handlową i wizerunkową. Pokazujemy przede wszystkim dobry, doskonały jazz albo okolice tej muzyki, nie próbując robić imprezy wielowątkowej. To są wielkie, ważne galowe koncerty. Albo nawet koncerty klubowe, ale na tyle znamienite i ważne, że postrzegane przez publiczność. Bo dzisiaj dla mnie sukcesem Ery Jazzu jest to, że mamy własną publiczność.

Kto chodzi na Erę Jazzu?
To jest przede wszystkim publiczność wierna tej muzyce. Z drugiej strony to publiczność, która tęskni albo tęskniła za dobrymi, wielkimi koncertami jazzowymi. Ja bardzo często otrzymuję informacje od osób, które kupują bilety, które przychodzą na koncerty, które mówią: "a pamiętasz Wayne Shortera?", "a pamiętasz Patricię Barber?", "pamiętasz te ważne koncerty z końca lat 90.?". Era Jazzu bardzo mocno się w tej chwili wtopiła w taki rytm pokazywania tego, co jest ważne i może najważniejsze w jazzie. Nie ścigamy się z innymi festiwalami w Polsce, czy w Europie. Robię imprezę autorską, bo ode mnie zależy, kto wystąpi. Staram się tak dobrać artystów, aby to byli artyści ważni.

Jak?
Nigdy nie patrzę przez pryzmat, co się sprzeda, bo to jest taki pusty trop. Staram się pokazać to, co jest rzeczywiście ważne. Dla mnie znamienna jest tutaj muzyka. W blisko 20-letniej historii Ery, a zwłaszcza w ostatnich latach w Poznaniu pokazywaliśmy artystów, którzy w Polsce nigdy nie byli, a dzisiaj doskonale w Polsce funkcjonują. China Moses koncertowała już w Polsce kilka razy po debiucie na Erze Jazzu. Kluczem doboru jest dla mnie zawsze sytuacja, aby to nie była muzyka trudna. Nie dlatego, że sam nie lubię tej muzyki, bo to nieprawda, gdyż kocham jazz awangardowy. Ale uważam że to muzyka na tyle niszowa, że pozyskanie każdego słuchacza jest bardzo ważne. To nie jest żadna moja wydumana misja, czy jakieś nastawienie promocyjno-edukacyjne. Zawsze żyję nadzieją, że słuchacz, który przyjdzie pierwszy raz na Erę Jazzu, jest „trafiony i zatopiony”. Wielokrotnie wspominam sytuacje, kiedy usłyszałem: "Wiesz co, ja nie wiedziałem, że lubię muzykę jazzową". Słuchanie muzyki jazzowej, operowej, czy współczesnej wymaga przygotowania. Jeżeli rozpoczynamy takie przygotowania od sytuacji artystycznie trudnych to trudno przeskoczyć. Taką barierę. Oczywiście można zagrać saksofonistę solo, dwóch saksofonistów albo nawet kwartet saksofonowy, ale wydaje mi się, że kryterium doboru artystów jest dla mnie bardzo ważne z punktu widzenia wartości muzycznej i postrzegania Ery Jazzu. Mam z jednej strony przed sobą artystę, ale z drugiej publiczność. Najgorszy sen promotora, czy faceta, który organizuje koncerty to ten, że jest pusta sala. A my tutaj dochodzimy do sytuacji, że ta układanka Ery Jazzu pokazuje, że publiczność szczelnie wypełnia nasze koncerty i te koncerty są sprzedane na kilka dni albo nawet kilka tygodni przed wydarzeniami. A więc publiczność zawierzyła marce, mojemu wyborowi, ale także myślę, że słucha takiej muzyki. Ja każdego tygodnia dostaje oferty od kilkudziesięciu artystów i z tego muszę wybrać kilka na festiwal, czy na koncert galowy. Staram się iść nie tym tropem, którym zwykle idą organizatorzy koncertów, czyli wizją kasy, zysku i sprzedaży biletów. Staram się to umocować w głębszym kontekście, aby publiczność, która przychodzi do Auli UAM, Zamku, klubu Blue Note, czy gdziekolwiek, gdzie się pojawiamy, była pewna, że to nazwisko, które się pojawia jest nazwiskiem ważnym, a muzyka, która płynie z estrady, jest także czymś bardzo ważnym i ciekawym. Nie muszę szukać eksperymentu, pokazywać artystów którzy być może będą słynni, znani za 5 lat. Często łapię się na tym, że chce pokazać polskiej publiczności także tych, którzy doskonale funkcjonują w Stanach Zjednoczonych albo w Europie a do nas nie docierają.