Fot. Archiwum Zofii Wolskiej Kaliszanie pamiętają śp. księdza infułata Stanisława Piotrowskiego jako charyzmatycznego kapłana z wyrozumiałym podejściem do każdego człowieka
7 grudnia 2018 roku mija 20. rocznica śmierci ks. infułata Stanisława Piotrowskiego (1912-1998) - duszpasterza, żołnierza II wojny światowej, więźnia obozu w Stutthofie, harcerza, społecznika, patrioty, a także Zasłużonego dla Miasta Kalisza.
Pamięć o proboszczu kaliskiej katedry w latach 1971-1989 wciąż jest żywa wśród wielu kaliszan, którzy mijają nagrobek księży na "kaliskich Powązkach", czyli na Cmentarzu Miejskim przy Rogatce. Tam właśnie został pochowany ks. infułat Stanisław Piotrowski po mszy św. w katedrze, a następnie po procesji pogrzebowej ulicami kaliskiego Śródmieścia.
Stanisław Piotrowski urodził się 1 listopada 1912 roku we wsi Białe Szczepanowice koło Ostrowi Mazowieckiej. Był najstarszym z czworga dzieci Władysława i Heleny. Po ukończeniu gimnazjum i liceum w Ostrołęce, rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu.
Rozczarowany sytuacją panującą w armii, po rocznym pobycie, zdecydował się na wstąpienie do Seminarium Duchownego - początkowo w Janowie Podolskim, a następnie we Włocławku, gdzie 17 grudnia 1938 roku otrzymał święcenia kapłańskie.
5 września 1939 roku zgłosił się jako ochotnik do kopania ziemnych umocnień po prawej stronie Wisły. Już 7 września dołączył jako kapelan do 14. Pułku Piechoty, z którym przeszedł szlak bojowy z Włocławka do Warszawy. Uczestniczył też w krwawych walkach nad Bzurą.
3 listopada 1940 roku został aresztowany przez gestapo. Przetrzymywany początkowo w Grudziądzu, później trafił do obozu w Stutthofie, a następnie do podobozu w Elblągu. Po ucieczce, przedostał się do Warszawy, gdzie nauczał religii na tajnych kompletach i przygotowywał kapelanów do duszpasterskiej służby wojskowej.
Po wojnie prześladowany był przez władze komunistyczne. Aresztowany przez UB pod koniec 1955 roku, trafił do więzienia w Bydgoszczy. Na mocy amnestii wyszedł na wolność 10 maja 1956 roku. W 1960 roku przyjechał do Kalisza, gdzie pracował w parafii Wniebowzięcia NMP. Jednak uznany przez Wydział ds. Wyznań jako osoba non grata, przeniesiony został do Lubonia, Brześcia Kujawskiego, Turku i Koła nad Wartą. Do Kalisza wrócił w 1971 roku, by objąć probostwo w parafii pw. św. Mikołaja (obecna katedralna), gdzie pozostał kolejne 18 lat aż do emerytury.
Podczas działalności duszpasterskiej bardzo aktywnie angażował się w społeczne działania na rzecz ewangelizacji na różnych polach.
Od 1978 roku organizował Kaliskie Dni Kultury Chrześcijańskiej, współorganizował IV Międzynarodowy Kongres Józefologiczny w 1985 roku, organizował popularne i przyciągające całe rodziny tzw. oazy w polskich górach, zainicjował funkcjonowanie Kaliskiego Oddziału Uniwersytetu Ludowego, pełnił obowiązki ojca duchownego diakonów wyższego Seminarium Duchownego w Kaliszu, a także prowadził darmową kuchnię dla najbardziej potrzebujących kaliszan.
Wśród licznych odznaczeń, otrzymał m.in. krzyż Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych, Polonia Restituta, Medal „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Armii Krajowej, czy Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”. W 1996 roku otrzymał tytuł „Zasłużony dla Miasta Kalisza”.
Zmarł 7 grudnia 1998 r. po ciężkiej chorobie. Ostatnie miesiące życia spędził w klasztorze OO. Jezuitów. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło pięciu biskupów i ponad 100 księży.